De vijver wordt vrijgegeven om te schaatsen!

De ijsmeester controleert de dikte van het ijs; 5 cm. OK, de vijver wordt vrijgegeven om te schaatsen; dat zou je denken bij het zien van de foto’s.

Maar nee, het gaatje borden heeft een andere reden. Het blijft vriezen en Ruud is vergeten de ijsvrijhouder in de vijver te leggen en een dichte vijver kan de nodige dode kikkers op gaan leveren. Dus snel een gaatje gemaakt en toen wilde hij ook weten, hoe dik het ijs is.

Op het ijs kan ik mooi mijn kinderschaatsjes (ruim 60 jaar oud) fotograferen voor mijn memory boek.

Toverhazelaar in kolenkit

Goede voornemens voor een nieuw jaar maakte ik nooit; tot 2017!
Ik heb mijn dochters beloofd, dat ik het komende jaar een fotoboekje maak met foto’s van oude voorwerpen, waar ik een herinnering aan heb. De voorwerpen staan her en der in huis, liggen achterin kastjes of worden bewaard in dozen op de vliering.
De eerste 20 foto’s zijn gemaakt en dit is er een van: de kolenkit uit mijn ouderlijk huis! 

11 maanden per jaar staat hij op de bovengang, maar wanneer de Toverhazelaar bloeit, verhuist de kit naar de woonkamer met een paar bloeiende takken erin!

Marius van Dokkum in Harlingen.

Zowel Ruud als ik zijn liefhebber van de schilderijen van Marius van Dokkum en zo reden we vandaag richting Harlingen, waar Marius tot begin januari exposeert in het Hannemahuis.
Harlingen, we waren er nog nooit geweest en daarom hadden we thuis al een stadswandeling uitgeprint.
Omdat het museum pas 's middags open ging, begonnen we met de wandeling. Maar oh, wat was het mistig en koud ..... Ondanks het weer hebben we genoten van de wandeling door het centrum van Harlingen.

De expositie van Marius is niet zo groot, maar wat zit er een humor in elk schilderij!

Aangenaam verrast waren we over wat het Hannemahuis nog meer te bieden heeft: het vertelt de verhalen van de stad en zo is er o.a. een Vestdijkkamer. Simon Vestdijk is n.l. in Harlingen geboren en heeft er het eerste deel van zijn jeugd doorgebracht.

It Mandefjild bij Bakkeveen

Vanmorgen prachtig gewandeld door it Mandefjild bij Bakkeveen, een heel mooi natuurgebied!
Het pad liep vlak langs een kudde wilde paarden, waar ik toch wat huiverig voor ben.

Even later moesten we het pad delen met een kudde schapen.

Vandaag voelde ik me als de vrouw uit Lucas 15:8 en …. ook ik heb gevonden wat ik zocht!

Elke winter maak ik een paar legpuzzels en het liefste een Jan van Haasteren of een WasGij puzzel. 

Het overkomt me nooit tot gisteren: ik pak het laatste puzzelstukje en zie dat er nog een stukje nodig is om de puzzel compleet te maken. Balen.

Vanmorgen heeft Ruud de stofzuigerzak kapot geknipt en tussen de resten stof naar het ontbrekende stukje gezocht, maar nee,  niet gevonden. 

Op mijn buik liggend heb ik toen onder de kast gekeken en jawel, het ontbrekende stukje lag daar!

Hoe het daar gekomen is? Geen idee, maar mijn puzzel is weer compleet. 

Hoera, want ik ruil puzzels met iemand uit Roden, die ik via Marktplaats heb gevonden!

 

Lezing door Rodaan Al Galidi

Een poosje geleden logeerde ik bij dochter Irene en zij vertelde dat ze een boek had, wat mij zeker aan zou spreken. Ik nam het boek mee, begon erin te lezen en heb het meteen zelf aangeschaft. 

Rodaan Al Galidi (Irak) putte voor zijn roman "Hoe ik talent voor het leven kreeg" uit zijn eigen ervaringen als asielzoeker. Hij woont sinds 1998 in Nederland en verbleef 9 jaar in AZC's.
In de periode dat Rodaan asielzoeker was, was ik vrijwilliger juridische hulpverlening bij Vluchtelingenwerk in het AZC in Roden.

Regelmatig kwam ik verdrietig thuis en ik zei vaak: ’dieren in een dierenasiel worden met meer respect behandeld dan de asielzoekers in een AZC’. (Hoe het nu is, daar kan ik niet over oordelen).
Met het lezen van het boek van Rodaan was ik meteen 14 jaar terug in de tijd, want zoals hij de dingen beschrijft, ja, zo was het echt.

Gisteren gaf Rodaan een lezing in Roden en ik was erbij.
Het was een prachtige indrukwekkende avond. Indrukwekkend zoals hij omgaat met wat hij heeft meegemaakt en zijn uitspraak: "Ik doe het leven, ik denkt het leven niet"
En ….. natuurlijk heb ik mijn boek laten signeren!

Turmac zijdjes

Tijdens het opruimen van een kast vond ik vorige week een doosje met geborduurde applicaties. Ik kreeg ze ooit van mijn moeder. Ik denk dat ze zeker 50 jaar op zolder lagen, omdat ik niet wist, wat ik ermee moest doen, maar ik vond ze te apart om weg te gooien.
Vorige week, tijdens de vriendinnenlunch op mijn verjaardag, haalde ik het doosje te voorschijn en een vriendin vertelde, dat zij ze ook had. Zij had destijds van haar moeder gehoord, dat je ze vroeger kreeg bij sigaretten.
Dat maakte het zoeken via google een stuk eenvoudiger en als snel vond ik een stukje op internet:
het blijken Turmac zijdjes te zijn. (voor wie het leuk vindt om het stukje te lezen: dit is de link )
Als ik er nu niets mee doe, dan komt het er nooit meer van en ik heb besloten om er o.a. een oud jasje mee op te pimpen!
Zie je me binnenkort lopen met applicaties van vlinders op een colbertje, dan weet je dat dit mijn ruim 80 jaar oude Turmac zijdjes zijn!